Janusz Groszkowski(1898-1984), twórca polskiej radiotechniki, uczony o światowej sławie, wielki patriota, szlachetny człowiek.

Studiował, a następnie wykładał na Politechnice Warszawskiej. Stworzył specjalność: radiotechnika i telekomunikacja. Przeszedł wszystkie szczeble kariery nauczyciela akademickiego. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1935 r. mając 37 lat. Zakres jego prac badawczych był imponujący. Obejmował metody pomiaru częstotliwości, lampy elektronowe (pierwszy w świecie magnetron metalowy z elektrodą tlenową 1939 r.), układy elektroniczne o nieliniowej charakterystyce, stabilizacja częstotliwości tych układowi wreszcie technologia wysokiej próżni. Założyciel wielu instytutów naukowych, członek wielu rad tych instytutów, przewodniczący Państwowej Rady Nauki i Techniki

(od 1963 do 1972).

Znany w świecie, był powoływany do wielu organizacji zagranicznych; dożywotni członek The Institute of Electrical and Electronic Engineers (USA), członek Societe des Amis de la T.S.F. (Francja), wiceprzewodniczący URSI (Scientific Radio Union) w latach 1959 - 1972. Był jednym z założycieli Stowarzyszenia Elektryków Polskich, jego Prezesem, Członkiem Honorowym. Pełnił funkcję Prezesa PAN. Laureat trzech nagród państwowych: - I stopnia w 1951 i 1955 roku - III stopnia w 1968 roku za całokształt działalności naukowej. Posiadał wiele odznaczeń, z których szczególnie cenił Złoty Krzyż Virtuti Militari-1974. Z działalności społecznej wymienić należy jego przewodnictwo we Froncie Jedności Narodu w latach 1971-76. Był autorem około 400 publikacji naukowych; wielu monografii tłumaczonych na obce języki. Najbardziej ceniona była wśród radiotechników całego świata monografia: "Frequency of Self-Oscilations" ( Pergamon Press-1964).

W 1978 r. opracował wspaniałe kompendium "Technika Wysokiej Próżni".

Nie przerywając swej działalności badacza - naukowca, wychowawcy i nauczyciela akademickiego podjął decyzję pozwalającą mu na uniknięcie zniszczenia własnej osobowości. 27 lutego 1976 r. zrezygnował z mandatu poselskiego oraz z funkcji przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Jedności Naradu (FJN). Zarówno w pracy dydaktycznej jak i organizacyjnej olbrzymią rolę odgrywał wielki czar osobisty uczonego, dobrze znany wszystkim, którzy z Nim pracowali. Ten czar wynikał z wielkich zalet, z niezwykłej skromności i szczerego humanizmu, który przejawiał się w głębokiej wierze Profesora w przewagę dobrych stron natury ludzkiej nad złymi.